Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Προοπτική σωτηρίας ή άλμα στο κενό;



Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, από τους πρωτεργάτες
της συμμετοχής της Αριστεράς σε
κυβερνήσεις
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έκλεισαν ένα κύκλο: Τον Δεκέμβριο του 44 η Αριστερά αποχώρησε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ηττήθηκε στον εμφύλιο και με σκληρές διώξεις, βρέθηκε στο περιθώριο της πολιτικής.
Σήμερα η Αριστερά διεκδικεί την κυβέρνηση της χώρας. Μπορεί όμως να κυβερνήσει και εάν ΝΑΙ με ποιο πολιτικό πρόγραμμα;
Είναι η Αριστερά, αμέτοχη στην χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος και ικανή να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο;

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.
Η βασικότερη ιστορική ευθύνη της Αριστεράς, είναι ότι από την μεταπολίτευση περιορίστηκε σε «καταγγελίες», αφήνοντας τις πρωτοβουλίες μεταρρυθμίσεων στα κόμματα της εξουσίας. Απέφυγε να προτείνει και να διεκδικήσει εναλλακτικές διεξόδους στην κατεστημένη πραγματικότητα.
Επί δεκαετίες η Αριστερά ταυτίστηκε με «διατήρηση κεκτημένων». Συνθήματα όπως «ΟΧΙ ΣΤΟΝ 815» ή «ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΣ 330» σπάνια συνοδεύτηκαν από εναλλακτικές προτάσεις.

ΠΑΣΧΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ;
Η Αριστερά δεν απείχε από θετικές πρωτοβουλίες για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις λόγω αδιαφορίας ή ανεπάρκειας. Ήταν συνειδητή στρατηγική επιλογή!
Πάνω από την Αριστερά πλανάται το φάντασμα του ρεφορμισμού. Στην μαρξιστική-λενινιστική ορολογία,  ρεφορμισμός είναι η «επικίνδυνη αιρετική αυταπάτη», ότι στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι εφικτές ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, που να βελτιώνουν την ευμάρεια.  Οι μαρξιστές είχαν διαπιστώσει  ότι, οι κεφαλαιοκράτες, βελτιώνουν πρόσκαιρα το βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας για να μειώνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Έτσι  καλλιεργούν την αυταπάτη, ότι μακροπρόθεσμα η καπιταλιστική ανάπτυξη θα οδηγήσει σε κοινωνική δικαιοσύνη. Ωστόσο διαχρονικά οι κοινωνικές ανισότητες εντείνονται.
Ο φόβος ότι οι διεκδικήσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, είναι μάταιες, ανάγκασε τον Μαρξ, στο «Μισθός-τιμή- κέρδος» να εξηγήσει στα βρετανικά συνδικάτα, γιατί η διεκδίκηση καλύτερου μισθού στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν είναι ρεφορμιστική τακτική.
Η απόλυτη άρνηση συμμετοχής σε διακυβέρνηση, εκφράζεται ξεκάθαρα από το ΚΚΕ που θεωρεί ότι κάθε συμμετοχή σε διακυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού καθεστώτος, ταυτίζεται με την στράτευση στα συμφέροντα του καπιταλισμού! Κάθε θετική πρόταση θεωρείται «εξωραϊσμός», «νερό στον μύλο του καπιταλισμού και «παράδοση όπλων στον εχθρό».
Η άρνηση διατύπωσης εναλλακτικών προτάσεων οδήγησε την Αριστερά σε σοβαρά αδιέξοδα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μέχρι τότε το «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΟΚ» υπονοούσε σύνδεση με την ΕΣΣΔ και τις λαϊκές δημοκρατίες. Με την παγκοσμιοποίηση το «ΕΞΩ» κατάντησε παραλογισμός! Η πολιτική στρατηγική της Αριστεράς στα πλαίσια του καπιταλισμού, δηλαδή μέχρι να πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική επανάσταση, ίσως είναι και το πιο καυτό ζήτημα διαλόγου. Σταχυολογώ ένα κείμενο του Θανάση Τσεκούρα γραμμένο το 87

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Η Αριστερά, παρά την ηθελημένη άρνηση της να αντιπροτείνει εναλλακτικές μεταρρυθμίσεις, έχει συμμετάσχει, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, σε σημαντικές πτυχές της πολιτικής ζωής:
Έχει συμμετάσχει αυτόνομα ή σε συνεργασία στην διακυβέρνηση δεκάδων δήμων.
Μέσω συνδικαλιστικών εκπροσώπων, συμμετείχε σε ΔΣ πολλών ΔΕΚΟ και μάλιστα επιβάλλοντας πολλές φορές πολιτικές.
Αποτέλεσε σημαντική δύναμη στον χώρο της παιδείας. Μάλιστα από το 81 μέχρι σήμερα οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων είχαν περισσότερους βαθμούς  ελευθερίας και σε επίπεδο διοικητικής λειτουργίας των σχολείων και των ΑΕΙ και σε επίπεδο παροχής γνώσης, σε σχέση με άλλους εργασιακούς χώρους.
Δυστυχώς η συμμετοχή της Αριστεράς δεν συνεισέφερε σε κάποια ριζική στροφή της πολιτικής. Μάλιστα ορισμένα στελέχη της Αριστεράς, κυρίως προερχόμενα από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, θεωρούσαν την περιβαλλοντική προστασία τροχοπέδη στην ανάπτυξη και έχουν βαριά ευθύνη για την εγκληματική υπερεκμετάλλευση της δημόσιας γης και τις καταπατήσεις.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ;
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εμφανίζουν αδυναμία αποκόλλησης από τα πελατειακά τους βαρίδια:
Η κυβέρνηση Καραμανλή, που είχε επαγγελθεί σύγκρουση με την διαπλοκή, στάθηκε ανίκανη να … κυβερνήσει. Η θέση της χώρας σε όλους τους δείκτες ανταγωνιστικότητας κατέρρεε. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, αντί να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος και να προχωρήσει στην ριζική στροφή της οικονομίας, έβαλε την χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης με μνημόνια που διασφάλιζαν τους δανειστές μας από την ενδεχόμενη κατάρρευση.
Οι τελευταίες εκλογές τιμώρησαν σκληρά τα δύο κόμματα, που όσο δεν αποκόπτονται έμπρακτα από το φαύλο παρελθόν τους δεν πείθουν, ότι μπορούν να κυβερνήσουν, αφού ούτε με τις άνετες πλειοψηφίες κυβερνούσαν. Ξένο χρήμα μοίραζαν στους πελάτες τους. Είτε χρήμα από την κατασπατάληση των εθνικών πόρων, είτε δανεικό.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
Με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ να κινδυνολογούν, ότι η χώρα απειλείται από την κατάρρευση που προκάλεσαν …οι ίδιοι, η μοναδική δύναμη που συσπειρώνει πλειοψηφία των πολιτών είναι η ευρύτερη Αριστερά.
Θα τολμούσαμε να πούμε ότι η Αριστερά έχει μόνο έναν αντίπαλο: Την επί δεκαετίες άρνηση της να εφαρμόσει έστω και σε τοπικό επίπεδο, ένα εναλλακτικό μοντέλο οικονομίας και διακυβέρνησης.
Θα αντιτάξει κανείς, ότι η Αριστερά συκοφαντείται από ελληνικά και διεθνή οικονομικά συμφέροντα, που προσπαθούν να μειώσουν την επιρροή της, εκβιάζοντας. Ο εκβιασμός όμως θα έπεφτε στο κενό, εάν η Αριστερά είχε αποδείξει ότι έχει πρόγραμμα διακυβέρνησης. Είναι ίσως υπερβολή να ζητάμε αποδείξεις κυβερνητικής ικανότητας από κόμματα με μονοψήφια ποσοστά μέχρι χθες.  Ο εκβιασμός, όμως πάλι θα κατέρρεε, ιδιαίτερα όταν εκστομίζεται από στελέχη της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που οδήγησαν την χώρα στον γκρεμό, εάν έστω και διεθνώς η Αριστερά είχε δώσει πετυχημένα δείγματα κυβερνητικής παρουσίας!
Ο εκβιασμός όμως στηρίζεται στην ίδια την στάση της Αριστεράς, που θεωρούσε κάθε προσπάθεια διακυβέρνησης και μεταρρύθμισης στα πλαίσια του καπιταλισμού, ρεφορμισμό και εξωραϊσμό του συστήματος. Τα παραδείγματα «αριστερής» διακυβέρνησης (Κούβα, Κίνα, Βενεζουέλα) μπορεί να είναι παραδείγματα προς μίμηση για το Σουδάν ή την Ναμίμπια, αλλά ακόμα και για την Ελλάδα του μνημονίου θεωρούνται εφιάλτης. Είναι χώρες με τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις, μεγάλη φτώχεια και έλλειμμα δημοκρατίας.
Οτέλο ντε Καρβάλιο
Η μοναδικές απόπειρες αριστερής διακυβέρνησης στην Ευρώπη οδήγησαν σε αποτυχία: Η πρώτη ήταν η επανάσταση των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία. Παρά την εξαιρετική  αποδοχή από την κοινωνία, η επανάσταση μετά από 2 χρόνια αναγκάστηκε να μετεξελιχθεί σε αστική δημοκρατία, επειδή οι πολυεθνικές έπαψαν να στέλνουν ανταλλακτικά, πρώτες ύλες και άλλα αγαθά και το χρηματιστικό κεφάλαιο επέβαλε έναν δραματικό οικονομικό αποκλεισμό. Τελικά οι επαναστάτες του Οτέλο ντε Καρβάλιο αναγκάστηκαν να παραδώσουν την εξουσία.
Το δεύτερο παράδειγμα ήταν η συμμετοχή των ευρωκομμουνιστών σε κυβερνητικό συνασπισμό στην Ιταλία, που κατέρρευσε πρόωρα για να επικρατήσει στις εκλογές ο Μπερλκουσκόνι. Μήπως τελικά η συμμετοχή της Αριστεράς σε κυβέρνηση, ώστε να εξασφαλιστεί δικαιότερη κατανομή του πλούτου, είναι ουτοπία;

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΥΜΑΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;  Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
      Αντίθετα από την Αριστερά, από την δεκαετία του 60 το Πράσινο Κίνημα γεννήθηκε από ανθρώπους που πίστευαν ότι η κοινωνία του κέρδους θα ανατραπεί μόνο εάν από σήμερα αλλάξουμε τρόπο παραγωγής και διακίνησης αγαθών. Έτσι γεννήθηκαν οικοκοινότητες, συνεταιρισμοί παραγωγών καταναλωτών, κινήματα  «δίκαιου εμπορίου» κ.λπ. Τα κινήματα αυτά ήταν αρχικά ελευθεριακά και δεν διεκδίκησαν συμμετοχή στην κεντρική εξουσία.
      Όταν όμως διαπιστώθηκε ότι χωρίς κεντρικές θεσμικές παρεμβάσεις, η ύπαρξη της εναλλακτικής οικονομίας δεν είχε μέλλον γεννήθηκαν τα πράσινα κόμματα. Σε αντίθεση με την Αριστερά οι Πράσινοι θεωρούν κεντρικό σημείο της πολιτικής τους την εναλλακτική διακυβέρνηση. Η συμμετοχή Πρασίνων σε κυβερνήσεις συνασπισμού, δεν φιλοδοξούσε στην πλήρη εφαρμογή πράσινου προγράμματος. Θα ήταν ουτοπία ένα κόμμα του 3% να επιβάλει σε άλλους κυβερνητικούς εταίρους την πρόταση του. Ωστόσο έχει σημαντικά πλεονεκτήματα: 
  1.  Οι Πράσινοι αποκτούν εμπειρία διακυβέρνησης, ενώ χάρη στον θεσμό της εναλλαγής, ελάχιστα στελέχη έγιναν υπουργοί ή βουλευτές για μεγάλο διάστημα, ώστε να αφομοιωθούν.
  2. Επιτυγχάνονται σημαντικές αλλαγές σε τομείς που τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα δεν θεωρούν στρατηγικούς: Η γεωργική παραγωγή, η ανακύκλωση, η μείωση της ενεργειακής εξάρτησης, είναι σημαντικές κατακτήσεις των Πρασίνων, που θα ήταν ανέφικτες χωρίς την συμμετοχή σε κυβερνητικούς συνασπισμούς.
  3.  Η διαφάνεια! Εάν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ΝΔ δεν ήταν μονοκομματικές και υπήρχε συμμετοχή μικρότερων κομμάτων, μπορεί να μην είχε αλλάξει η μοίρα της χώρας, θα είχαμε όμως αποφύγει φαινόμενα Siemens.

Η Πέτρα Κέλλυ
 Ο καπιταλισμός δεν έπεσε από την συμμετοχή πράσινων κομμάτων σε κυβερνήσεις, όπως δεν έπεσε από την απουσία των αριστερών από αυτές. Οι Πράσινοι όμως κατάφεραν να προστατέψουν δημόσια περιουσία, να βελτιώσουν την αγροτική παραγωγή και την τοπική οικονομία και πέτυχαν μεγαλύτερη διαφάνεια και συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.





ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Τα πλεονεκτήματα μίας αριστερής διακυβέρνησης στις 18 Ιουνίου είναι απτά και συγκεκριμένα:
  •  Η Αριστερά έχει συγκρουστεί επανειλημμένα με την φαυλότητα.
  •  Έχει υπερασπιστεί τα δημόσια αγαθά και τους φυσικούς πόρους, που η καταπάτηση και η κατασπατάληση τους είναι ίσως η βασικότερη αιτία της σημερινής χρεοκοπίας.
  • Προτάσσει το δημόσιο συμφέρον από το κέρδος. Το κέρδος στον καπιταλισμό είναι το μοναδικό κίνητρο για επενδύσεις,  όμως χώρες όπως η Σουηδία έχουν αποδείξει ότι, μόνο όταν το δημόσιο συμφέρον κατοχυρώνεται, γίνεται ελκυστικό το επενδυτικό περιβάλλον. Αντίθετα όταν το κέρδος είναι αχαλίνωτο, καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό και το περιβάλλον και οι κερδοσκόποι φεύγουν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.
  • Έχει στενή σχέση με κοινωνικά κινήματα, που μπορούν να εξασφαλίσουν την συμμετοχή των πολιτών στην διακυβέρνηση. Οι πελάτες-υπήκοοι που αδιαφορούν για τα κοινά και απευθύνονται στο κράτος μόνο για να ζητήσουν «εξυπηρέτηση», θα πρέπει να γίνουν ενεργοί πολίτες που έχουν υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Το έλλειμμα της Αριστεράς είναι η παγκόσμια απουσία της εδώ και δεκαετίες από την διακυβέρνηση, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Το έλλειμμα αυτό η Αριστερά μπορεί να το καλύψει μόνο εάν αξιοποιήσει την εμπειρία του πράσινου κινήματος που αναπτύσσεται σε τρεις πυλώνες:
  • Κοινωνική οικονομία.
  • Συνεταιριστικές επιχειρήσεις
Δεν θα επεκταθώ στα παραπάνω γιατί έχω ήδη αναρτήσει στο blog το άρθρο «Το λεξικό του εναλλακτικού εμπορίου», στις 12/4/12.
  • Ριζική αναμόρφωση του δημόσιου τομέα: Οι στρατηγικές επενδύσεις που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία δεν είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθούν από ιδιώτες γιατί  το ελληνικό γεωγραφικό ανάγλυφο και η ερήμωση της υπαίθρου δεν αφήνουν προοπτική κερδοφορίας. Σιδηροδρομικά δίκτυα, ενεργειακή αναβάθμιση κτιρίων, αναβίωση παραδοσιακών οικισμών με ελκυστικές παροχές υγείας ή παιδείας, εκπαίδευση νέων αγροτών για καθετοποιημένη ποιοτική παραγωγή, είναι τομείς με τεράστια αποθετικά οφέλη, χωρίς όμως άμεσο κέρδος. Τέτοιες επενδύσεις είναι δυνατόν να χρηματοδοτηθούν με διακρατικές συμφωνίες, από ένα δημόσιο, που θα έχει απαλλαγεί από την κομματοκρατία και τους πελάτες.

ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ;
Η Οικολόγοι Πράσινοι πρέπει να είναι παρόντες στην επόμενη Βουλή. Είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος, που έχει καταθέσει ρεαλιστικές προτάσεις εναλλακτικής διακυβέρνησης, που ήδη εφαρμόζονται με εξαιρετική επιτυχία σε δεκάδες χώρες.
Θα ρώταγε κανείς γιατί οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν εντάχθηκαν σε κάποιο άλλο κόμμα όπως ο Σύριζα. Η απάντηση είναι απλή: Ένα πράσινο οικονομικό πρόγραμμα απάντησης στην κρίση όπως το Green New Deal δεν είναι οδηγίες χρήσεων, που εάν κάποιος το εφαρμόσει κατά γράμμα, έχει προοπτική επιτυχίας. Είναι ζωντανό εργαλείο, που παράγεται την ώρα που υλοποιείται. Σε καμία χώρα δεν έγινε κατορθωτό να υλοποιηθούν πράσινες πολιτικές, χωρίς αυτόνομη παρουσία πράσινων κομμάτων, που να παράγουν διακριτό πολιτικό λόγο.
Οι Πράσινοι μπορούν να συναινούν, μπορούν να συνεργάζονται, αλλά δεν έχει νόημα να αφομοιωθούν. Η παρουσία τους λοιπόν στην Βουλή έχει νόημα όχι μόνο γιατί αυξάνει την πιθανότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά κυρίως γιατί αυτή η κυβέρνηση θα αποκτήσει εργαλεία για μία ριζική στροφή της οικονομίας.

9 σχόλια:

  1. Την ώρα που το διάβαζα άκουγα αυτό http://youtu.be/T-f-vQX942I
    και αναρωτιόμουν .... έχουμε συνηθίσει ή έχουμε αποδεχτεί ότι οι πολιτικές αλλάζουν την κοινωνία και η κοινωνία τους ανθρώπους ..... όμως φευ πρέπει να πηγαίνουν μαζί ... το υπονοείς στο κείμενο αλλά δεν το λες ξεκάθαρα .... νομίζω πως αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των πράσινων ότι πρέπει και ο καθένας μας να αλλάξει για να υπάρχει προοπτική και εκεί είναι κάτι που η παραδοσιακή αριστερά πάσχει ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ για την μουσική υπόκρουση! Σαφώς πάνε μαζί και ο Μάρξ το τόνιζε σε κάθε ευκαιρία. Άλλωστε σε όλες τις προηγούμενες κοινωνικές ανατροπές πρώτα προηγήθηκε η αλλαγή συνειδήσεων παράλληλα με την αλλαγή στα μέσα παραγωγής και μετά ήρθε η πολιτική αλλαγή! Οι αστοί για παράδειγμα, δεν άρπαξαν τα χωράφια των φεουδαρχών. Πρώτα έφτιαξαν την δική τους εναλλακτική οικονομία, έφτιαξαν τις τράπεζες, έφτιαξαν τις μασονικές στοές, διέδωσαν το εμπόριο. Η αναγέννηση κρατά τουλάχιστον 3 αιώνες, εν μέσω στυγνής φεουδαρχίας, μέχρι οι αστοί να διεκδικήσουν βίαια ή ειρηνικά την πολιτική εξουσία. Μέχρι τότε οι δύο οικονομίες βάδιζαν παράλληλα και η καθεμία δημιουργούσε και αναπαρήγαγε την δική της κουλτούρα και συμπεριφορά. Το άρθρο φυσικά δεν ήθελε να φτάσει τόσο μακριά. Στα διλήμματα της Αριστεράς στις 18 προσπάθησα να εστιάσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκροτημένη επιχειρηματολογία που παίρνει αποστάσεις από τον απολίτικο και ισοπεδωτικό διμέτωπο "αγώνα" των Ο.-Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ για το θετικό σχόλιο, αλλά δεν θα έλεγα ότι το άρθρο παίρνει αποστάσεις από την απόφαση των ΟΠ για αυτόνομη κάθοδο. Το άρθρο δεν έχει γραφτεί για να εξηγήσει την στάση των ΟΠ, αλλά να προσεγγίσει νηφάλια τα υπέρ και τα κατά μίας αριστερής κυβέρνησης. Φυσικά ως μέλος των ΟΠ, δεν θα ήταν δυνατόν αν μην σχολιάσω και τον τρόπο που θα μπορούσαν οι ΟΠ να βοηθήσουν μία τέτοια κυβέρνηση εφ' όσον μπούνε στην Βουλή. Άρα η "απόσταση" ανάμεσα στο άρθρο και τον αγώνα των ΟΠ, είναι η αυτονόητη απόσταση ανάμεσα σε ένα δημοσιογραφικό κείμενο και μία πολιτική απόφαση

      Διαγραφή
  4. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο Γιάννη, πολύ ορθό μεν, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι γι άλλη μια φορά γιατί δεν μπήκαν οι ΟΠ σε κάποια συνεργασία προεκλογική, εφόσον οι πιθανότητες εκλογής αυτόνομα είναι τόσο μηδαμινές. Στην ουσία της ουσίας οι πράσινοι, εφόσον διεκδικούν άμεσα και πολύ σωστά το λες την μερική μόνο εφαρμογή του πράσινου προγράμματος αλλά επιδιώκουν την σταδιακή επέκταση της εφαρμογής του με ποικιλόμορφες συνεργασίες, σε όλο το φάσμα πλην άκρας δεξιάς, δεν βλέπω καθόλου πού ήταν η δυσκολία. Προφανώς, το κόμμα τώρα έχει μηδενικές πιθανότητες να εφαρμόσει το παραμικρό, ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση κάτι θα προσέδιδε. Προς τι λοιπόν η κριτική και η έκπληξη που αποφάσισα, ως πράσινος να μην ακολουθήσω την κομματική γραμμή, πιστός όμως στην φιλοσοφία συμμαχιών και συνεργασιών; Γιατί οι μετεκλογικές συνεργασίες θεωρούνται εφικτές-- στη θεωρία-- ενώ οι προ εκλογικές όχι; Δεν είναι πολύ ιδιάζουσες οι Ελληνικές συνθήκες του σήμερα;Θα σου πω τη γνώμη μου: αριστερά αντανακλαστικά-- παρά το πολύ ωραίο θεωρητικά προγραμμα-- οδήγησαν του ΟΠ στηξν απομόνωση και την αποτυχία...διότι όσο κι λένε πως διαφέρουν από το ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τα περισσοτερα μέλη μαθητεύσει σ έναν τρόπο λειτουργίας παρόμοιο με την αριστερά στην Ελλάδα και μεταφέρουν την ίδια παθογένεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλιππε σέβομαι την ιστορία σου και την διαφωνία σου με την πολιτική των ΟΠ το τελευταίο διάστημα. Μένει να μας απαντήσεις πώς δικαιολογείται η συμπόρευση σου με κόμματα, που καμία σχέση δεν έχουν με τις αξίες σου.
      Θέλω πιο συγκεκριμένα να εξηγήσεις το πώς είναι δυνατόν να αποφύγει η Ελλάδα την καταστροφή με μείωση του ελληνικού δημοσίου στα 35% του ΑΕΠ, όπως υποστηρίζει το κόμμα στο οποίο στρατεύτηκες. Θέλω να μας εξηγήσεις με τι κεφάλαια θα αναβιώσει η ύπαιθρος, θα εξασφαλιστεί η παιδεία και η υγεία στις απόμακρες περιοχές και τα νησιά, πώς θα χρηματοδοτηθούν δίκτυα σε άγονες περιοχές που έχουν ελάχιστους κατοίκους και φυσικά δεν ενδιαφέρουν τους ιδιώτες.
      Όταν οι πάντες παραδέχονται ότι σε συνθήκες ύφεσης μόνο ισχυρές δημόσιες δαπάνες μπορούν να ξαναθέσουν την οικονομία σε κίνηση, το κόμμα σου επιμένει σε λογικές Χιλής του Πινοσέτ, η Καταστρόικα της μετακομμουνιστικής Ρωσίας. Λογικές που οδήγησαν σε κατάρρευση της δημοκρατίας, μαφίες και εξαθλίωση.
      Φίλιππε σου θυμίζω ότι οι Πράσινοι έχουμε την αρχή να προσαρμόζουμε την πολιτική μας στην πραγματικότητα με βάση συγκεκριμένες αξίες. Δηλαδή εντελώς το αντίθετο από κόμματα που προσπαθούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στην ιδεολογία τους, όπως κάποια δογματικά αριστερά κόμματα και ο κ. Μάνος, που επιμένουν σε μοντέλα που η ιστορία έχει αποδείξει πόσο καταστρεπτικά είναι.

      Διαγραφή
  5. Το ζήτημα Γιαννη ειναι σε τι είδους κινηση θέλουμε να μπει η οικονομία. Σεβαστα τα κευνσιανά οικονομικά, αλλά οχι για την Ελλάδα πλέον. Εδώ απέτυχε. Εχω την αίσθηση πως οικολογική οικονομία δεν μπορεί να γίνει με δανεικά, διότι αυτά είναι που εξαναγκάζουν σε συνεχή μεγέθυνση. Η κοινωνική πολιτική μπορεί να υπάρξει ούτως ή άλλως. Η οικολογική στροφή είναι ζήτημα κατεύθυνσης, κινήτρων, και πολιτικών όπως και σχεδιασμού, από αυτό πάσχει η Ελλάδα. Δεν χρειάζονται αξιόλογες επενδύσεις για αφαλάτωση και ενεργειακή αυτονομία στα νησιά που αναφέρεις. Μόνο οργάνωση στην σωστή κατεύθυνση των τοπικών κοινωνιών. Πέραν αυτού, όπου και να μπήκα, τα ίδια θα συνεχίσω να λέω...την ανάγκη να σωθεί το περιβάλλον, είτε με κευνς ειτε hayek...αρκεί να κατανοήσουμε τις απλές λογικές των πραγμάτων. Θέλω να πω πως το εμπόδιο είναι οι νοοτροπίες και όχι η έλλειψη κεφαλαίων οταν πρόκειται για πράσινες δομές και καινοτομίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν πιστεύεις Φίλιππε, ότι η παρουσία του δημοσίου εξαντλείται στο να φτιάχνει μονάδες αφαλάτωσης, λυπάμαι αλλά είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Ανοιξε την βιβλιογραφία, βρες πόσες χώρες έχουν δημόσιο μικρότερο από 45%, δες το βιωτικό και μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων τους και μετά συζητάμε με συγκεκριμένα παραδείγματα. Αν πραγματικά θέλεις να συνεισφέρεις με στοιχεία στην συζήτηση ας δούμε τους προϋπολογισμούς άλλων κρατών, όπως της Φινλανδίας που την αναφέρεις συχνά ως πρότυπο, ας συγκρίνουμε το γεωγραφικό τους ανάγλυφο και ας κουβεντιάσουμε εάν θέλεις το τι προϋπολογισμό έχει ένα σχολείο στο Καστελόριζο, τις δαπάνες υγείας κ.λπ. Επίσης ας μου εξηγήσεις το προϋπολογισμό έχει για σιδηροδρομικά δίκτυα η Αυστρία ή άλλες ορεινές χώρες. Τέλος ας προϋπολογίσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες, ακόμα και εάν λυθεί δια μαγείας το ελληνοτουρκικό. Εκτός και εάν υποθέτεις ότι μία χώρα με μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής στα σύνορα της Ευρώπης, δεν έχει ανάγκη καμίας φύλαξης και ο μόνος λόγος που έχουμε στρατό είναι το ελληνοτουρκικό ζήτημα. Ίσως δεν χρειαζόμαστε και λιμενικό, δεν χρειαζόματε έρευνα και τεχνολογία, δεν χρειαζόμαστε δημόσια στήριξη των εξαγωγών μας, ούτε εκπαίδευση των νέων αγροτών. Δεν χρειάζονται δασοφύλακες, εφορείες ή ασφαλιστικά ταμεία. Δεν χρειάζεται εποπτεία των τραπεζών. Η ελεύθερη οικονομία θα προστατέψει τα δάση

      Μην το κουράζουμε! Βρες μου μία χώρα στον πλανήτη που να πρόκοψε με τα μοντέλα του hayek και να έχει δείκτη GINI μικρότερο του 30 και ξανασυζητάμε!

      Διαγραφή
    2. Βασίλης Ηλιόπουλος16 Ιουνίου 2012 στις 2:29 π.μ.

      Η παρουσία των κομμάτων της Αριστεράς πράγματι δεν ήταν, κατά την γνώμη μου, αυτή που ο τόπος μας είχε και έχει ανάγκη. Επί πλέον τα κόμματα της Αριστεράς δεν μπόρεσαν να προσαρμοσθούν στις σύγχρονες ανάγκες, ούτε να προσαρμοσθούν ορθολογικά στις οικολογικές απαιτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Για τα λάθη και τις παραλείψεις της μπορούμε να μιλάμε ατέλειωτα. Όμως το μεγάλο ερώτημα της εποχής μας είναι ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ; Πως θα βγούμε από την ποικιλόμορφη κρίση που μας μαστίζει με αφανισμό; Θα περιορισθούμε μόνο στην κριτική ή θα αγωνισθούμε για την έξοδο μας από την κρίση; Πως θα κτυπήσουμε το σάπιο κατεστημένο, όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει χάσει σήμερα τον μπούσουλα και γίνεται εύκολα βορά στην σκοπιμότητα των κυβερνώντων και των αφεντικών τους καθώς και των κάθε λογής παπαγάλων τους; Θα περιμένουμε αιωνίως το θαύμα της αναγέννησης των αριστερών κομμάτων ώστε να επηρεάσουν ανάλογα την κοινωνία μας; ΠΟΤΕ;;;;
      Ο προβληματισμός μας λοιπόν πρέπει να στραφεί κυριολεκτικά σε άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις με τους υπάρχοντες περιορισμούς και συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεών. ΤΩΡΑ! Όλα τα άλλα προς το παρόν, με τα σημερινά δεδομένα είναι ουτοπία.
      Η Πολιτική Οικολογία, στην οποία πιστεύω, είναι, κατά την γνώμη μου, η σύγχρονη ιδεολογία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Όμως, για να υιοθετηθεί από τις πλατιές μάζες και να μπορέσει να αντιταχθεί στα τεράστια συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο και τον πλανήτη, προϋποθέτει την παρουσία οικολογικών κομμάτων στον πλανήτη που θα στελεχώνονται από πραγματικούς, ακέραιους και ικανούς οικολόγους.
      Όσον αφορά το οικολογικό κίνημα στην πατρίδα μας, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι ΟΠ πρέπει να παρουσιάσουν νέο μοντέλο – τρόπο συμπεριφοράς για να μπορέσουν να διεισδύσουν αποτελεσματικά στον πολιτικό χώρο. Όσο επαναλαμβάνουν κι’ αυτοί τα λάθη της αριστεράς δεν επιτυγχάνουν τον διαχωρισμό τους από αυτήν και δεν αξιολογούνται ανάλογα. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν μπορούν να προσελκύσουν οπαδούς – ψηφοφόρους ούτε σε μία περίοδο που η δυσαρέσκεια κατά των υπαρχόντων κομμάτων έχει φθάσει στο κατακόρυφο. Η ψήφος διαμαρτυρίας που επωφελούνται κατά καιρούς οι Ο.Π. δεν αντιπροσωπεύει την εμπιστοσύνη που εκφράζουν ως κόμμα. Γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του αυτό το κόμμα στελεχώνεται από άτομα που προέρχονται από τα κόμματα της αριστεράς, με την ίδια παθογένεια. Από ορισμένα στελέχη που επιδιώκουν το ατομικό τους συμφέρον και έχουν προσωποποιήσει (ταυτίσει με το όνομά τους) ένα κόμμα που επικαλείται την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!! Η Πολιτική Οικολογία είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και είναι τραγικό να «θάβεται» από το ίδιο το κόμμα που επικαλείται την προώθησή της.
      Βασίλης Ηλιόπουλος

      Διαγραφή