Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

Οικιστικές πυκνώσεις στους δασικούς χάρτες

afthaireta-dasos.jpg

Σπίτια στο δάσοςEUROKINISSI / ΧΑΣΙΑΛΗΣ ΒΑΪΟΣ
Μονόδρομος για να προστατευτεί το περιβάλλον και το συνταγματικό δίκαιο
Η εγκληματική αδράνεια όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μετά τη μεταπολίτευση οδήγησαν σε ένα εκρηκτικό καρκίνωμα, μέσα στην καρδιά των δασών μας: 700.000 περίπου ακίνητα, σε αυθαίρετες οικιστικές πυκνώσεις, κατακερματίζουν τα δάση μας, κυρίως μάλιστα τα περιαστικά.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις όχι μόνο δεν προσπάθησαν να σταματήσουν το φαινόμενο, αλλά αντίθετα το αξιοποίησαν για άγρα ψήφων. Γενιές και γενιές πολιτικών έκαναν καριέρες με την υπόσχεση να νομιμοποιήσουν την αυθαιρεσία ή τουλάχιστον να κάνουν τα στραβά μάτια.
Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε και η οικονομική διαφθορά: 3.000-5.000€ καταγγέλλεται ότι άξιζε μία ευνοϊκή πράξη χαρακτηρισμού, εάν κάποιος επίορκος υπάλληλος βάφτιζε μία ιδιοκτησία «μη δασικό αγροτεμάχιο», όταν όλες οι γύρω ιδιοκτησίες χαρακτηρίζονταν ως δασικές. Έτσι έχουμε το τραγικό φαινόμενο, στην ίδια ακριβώς γεωγραφική περιοχή, να έχουμε ανακατεμένες άναρχα κατοικίες, που άλλες έχουν κηρυχθεί αμετάκλητα κατεδαφιστέες και άλλες έχουν νομιμοποιηθεί. Φυσικά γύρω από αυτές τις κατοικίες έχουν φτιαχτεί δρόμοι, λειτουργούν δίκτυα, που θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, ακόμα και εάν κατεδαφιστούν κάποια κτίσματα.
Συνήθως τελικά, τα κριτήρια για το εάν μία ιδιοκτησία είναι δασική ή όχι δεν ήταν η επιστήμη της δασολογίας, αλλά η πελατειακή πολιτική εξάρτηση και η διαφθορά. Και αυτό συνεχίστηκε για δεκαετίες, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό ανακάτεμα δασικών και μη δασικών ιδιοκτησιών. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση, που έφτασε μέχρι την ανεξάρτητη αρχή κατά της διαφθοράς, είναι μία έκταση στην Αττική: ο ίδιος ακριβώς υπάλληλος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ίδια ακριβώς έγγραφα, την χαρακτήρισε σε διάστημα λίγων ετών την μία φορά δασική και την άλλη αγροτική!
Και εδώ υπάρχει μία καθοριστική λεπτομέρεια: Το ΣτΕ ήταν αδύνατον να παρέμβει σε αυτό το έγκλημα αποχαρακτηρισμών, για έναν πολύ απλό λόγο: 
⇒ Εάν κάποιος λάδωνε έναν επίορκο υπάλληλο και κατάφερνε να χαρακτηριστεί η ιδιοκτησία του ως «ΜΗ ΔΑΣΙΚΗ», κανένας περίοικος δεν ανακινούσε την υπόθεση, οπότε δεν έφτανε ποτέ στην δικαιοσύνη: Χιλιάδες ιδιοκτησίες πήραν ευνοϊκό για τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη χαρακτηρισμό, χωρίς να ελεγχθούν από καμία δικαστική διαδικασία.
⇒ Μόνο όταν η πράξη χαρακτηρισμού ήταν αρνητική για τον ιδιοκτήτη είχαμε ενδεχόμενη προσφυγή στην δικαιοσύνη.
Έτσι καταλήξαμε στην σημερινή πραγματικότητα, στην οποία μπαίνει και ένας τελευταίος παράγοντας: Η πολιτεία εκ των υστέρων ρυμοτόμησε πόλεις ολόκληρες που ήταν κάποτε δάση. Ολόκληρη η Γλυφάδα, η Νέα Ιωνία, ο Περισσός και άλλες πόλεις ήταν κάποτε δάση. Το ΣτΕ επικυρώνοντάς τα ρυμοτομικά νομιμοποίησε εκ των υστέρων καταπατήσεις και εκχερσώσεις. Αυτή η πρακτική έδινε κουράγιο στους οικιστές, ότι θα έρθει η σειρά τους και θα μπορούσαν να ζήσουν νόμιμα.
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα έφτασε κάποια στιγμή στο επέκεινα:
  • Σειρά δικαστικών αποφάσεων έβαλε φρένο στις υποσχέσεις για περαιτέρω νομιμοποιήσεις. Η μόνη ελπίδα του πελατειακού καθεστώτος, ήταν πλέον η κωλυσιεργία στην ανάρτηση και την κύρωση δασικών χαρτών.
  • Την ίδια στιγμή αυτή η καθυστέρηση έγινε βρόχος στην οικονομική ανάπτυξη: Όποιος επενδυτής, αγρότης, βιοτέχνης, προσπαθούσε με νόμιμο τρόπο να πάρει μία άδεια παραγωγικής μονάδας κόλλαγε για μήνες ή και χρόνια στην στις γραφειοκρατικές αντιφάσεις του φαύλου καθεστώτος, για το τι είναι και τι δεν είναι δάσος. Ιδιαίτερα οι ξένοι επενδυτές, που δεν ήταν εξοικειωμένοι στα «γρηγορόσημα», έφευγαν τρέχοντας  αηδιασμένοι!
  • Τέλος οι ίδιοι οι οικιστές, παρακαλούν να λήξει η ομηρία τους: «Ας αποφασίσει η πολιτεία επιτέλους! Πληρώνουμε φόρους για μια περιουσία του πατέρα μας ή του παππού μας και δεν ξέρουμε εάν μας ανήκει»! 
Πώς όμως μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Οι εναλλακτικές δεν είναι απεριόριστες:

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ΑΡΙΣΤΕΙΑ



*Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Συντακτών στις 9-7-17

«...γιατί φαντάζομαι [Μητρόδωρε]πως θα ‘χεις ν’ αναφέρεις ένα σωρό τέτοιες περιπτώσεις, ανθρώπων που παρατήρησες ότι προσλαμβάνουν με τρόπο κάπως γελοίο τις λέξεις, δίνοντάς τους οποιοδήποτε άλλο νόημα πέρα από αυτό που πραγματικά έχουν....»
Επίκουρος

Μαθητές στην ημέρα Ανεξαρτησίας
στις ΗΠΑ
Το 1967 ο Γκυ Ντεμπόρ στη «Κοινωνία του Θεάματος», επισημαίνει την κυριαρχία του θεάματος σε βάρος των πραγματικών αξιών. Η νεοελληνική κοινωνία βρίθει δυστυχώς παραδειγμάτων, όπου θεμελιακές αξίες εξευτελίζονται υποκαθιστάμενες από κούφια θεάματα.







Παράδειγμα η χουντική εφημερίδα με τίτλο ...«Ελεύθερος Κόσμος».









Aλλά και μεταπολιτευτικά το φαίνεσθαι παραχάραξε την ουσία:
  • Τι σχέση έχει η έννοια του σοσιαλισμού με τους ημέτερους του ΠΑΣΟΚ;
  • Τι σχέση έχει η «ιδιωτική πρωτοβουλία» με το πελατειακό περιβάλλον της ΝΔ, όπου δήθεν επιχειρηματίες απομύζησαν τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων, τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και δημόσια περιουσία;
Ο θυμόσοφος λαός περιγράφει το χάσμα ανάμεσα στην ουσία και το «θεαματικό περιτύλιγμα» λέγοντας ότι ...«στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις».

Πρόσφατη παραχάραξη αξιακής έννοιας είναι η «αξιολόγηση»: Οι δημιουργοί του πελατειακού κράτους δηλώνουν «εξυγιαντές» και «πρωτεργάτες της αξιοκρατίας». Η πραγματική επιδίωξη ήταν, να γίνουν εξιλαστήρια θύματα της κρίσης όσοι άτυχοι δεν είχαν κατάλληλο «μέσον» για να «αξιολογηθούν» ευνοϊκά.

Υποστηρίζω σθεναρά, ότι η αξιολόγηση είναι μονόδρομος για βελτίωση της απόδοσης και ολική ποιότητα, δηλαδή για ένα αποδεκτό ποιοτικό επίπεδο όλων των κρίκων κάθε δημόσιας λειτουργίας. Θεμελιώδης στόχος της σύγχρονης διοίκησης είναι το βέλτιστο συνολικό αποτέλεσμα από ανθρώπους διαφορετικών προσόντων. Αντίστροφα: αξιολόγηση που οδηγεί σε ανθρώπινο δυναμικό δύο ταχυτήτων, καταλήγει σε κακή ολική ποιότητα! Δεν είναι τυχαία η αρνητική αντίδραση ιδιοκτήτη ενός από τα καλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια στον νόμο Μητσοτάκη 4250/14: Η αξιολόγηση οφείλει να οδηγεί όλους ανεξαιρέτως τους δασκάλους σε ένα αποδεκτό ποιοτικό επίπεδο και όχι κάποια «τυχερά» παιδιά να έχουν ικανούς δασκάλους και κάποια άλλα λιγότερο ικανούς και κακοπληρωμένους.

Την ίδια παραχάραξη υφίσταται μία θεμελιώδης για την εκπαιδευτική λειτουργία έννοια: Η Αριστεία!